50 jaar songfestival: ESF 1982

Eurovisie Songfestival 1982
Datum: 24 april
Lokatie: Harrogate Conference Center, Harrogate
Presentator: Jan Leeming

Het festival van 1982 kende een aantal nationale grootheden, of die dat nog moesten worden. Voor Zweden traden Kikki Danielsson en Elisabeth Andreassen aan als Chips (foto rechts). Beiden groeiden uit tot vrouwe Eurovisies. Was het niet voor thuisland Zweden, dan wel voor buurland Noorwegen in het geval van Elisabeth. Drie jaar later won zij immers als onderdeel van The Bobbysocks het festival in haar geboorteplaats Göthenburg. In 1996 werd ze solo tweede, weer voor Noorwegen.

Nederland was niet alleen vertegenwoordigd met Bill van Dijk, maar ook met Stella (links). Ze kwam weliswaar voor België uit, maar als er succes is, is ze ook van ons. Si tu aimes ma musique, een nummer dat zo uit het LUV’-repertoire had kunnen komen, werd vierde. Het was voor Stella Maessen alweer haar derde optreden op het ESF. In 1970 kwam ze als Patricia & Hearts of Soul (Patricia, Bianca en Stella) op het podium voor Nederland. Zeven jaar later als Dream Express (de drie zussen aangevuld met Bianca’s echtgenoot Luc Smets) voor België (Vlaanderen) en vijf jaar later dus weer voor België, al hadden nu de Walen haar uitgekozen. Stella had echter te maken met een tegenwoordig nauwelijks terzake doende probleem: ze sprak de taal nauwelijks.

De twee opmerkelijkste inzendingen eindigden onderin. De Deens inzending van Brixx, Video video, ontstond nadat de zanger zijn eerste videorecorder kocht. Van een geheel andere orde was de Finse inzending, Nuku pommin van Kojo (rechts), een protestlied tegen de productie van neutronenbommen.

1982 was ook het jaar van de hyperactieve choreografieën. De Portugese groep Doce (links) had allerlei ingewikkelde danspasjes ingestudeerd, Spanje voerde een dubbele tango uit, het Oostenrijkse Mess deed tijdens het joggen allerlei rek- en strekoefeningen en de Britten van Bardo begonnen op de grond en voerden vervolgens een toneelstuk op waar Joop van den Ende jaloers op zou zijn.

Ook Nederland deed mee aan de gekkigheid. De vijf Nederlandse achtergrondzangeressen deden alsof ze een instrument bespeelden. Toen ook nog het knipoogje van één van hen er meer uitzag alsof er iets niet lukte op het kleinste kamertje, was Jij en ik helemaal verloren.

Opvallend was het verhaal achter de Zwitserse bijdrage Amour on t’aime. Het nummer was al geselecteerd voor de Zwitserse finale van 1979 en zou toen worden gezongen door Alain Morisod & Son Groupe. Alleen viel de groep vlak voor die finale uit elkaar, waarna het nummer werd teruggetrokken. Drie jaar bleef het op een Zwiterse plank liggen, todat het nummer in 1982 weer werd geselecteerd voor de Zwitserse voorronde, nu in de uitvoering van Arlette Zola. Ze won niet alleen de voorronde, maar werd ook nog derde in Harrogate.

Jahn Teigen bleef vier jaar eerder puntloos, niet in de laatste plaats door de enorme bril die hij droeg. Daarmee was hij de allereerste die in het nieuwe ‘douze points’ systeem de nul hield. In 1982 verliep het wat beter. Samen met Anita Skorgan (rechts) werd hij twaalfde. Hij had er echter nog geen genoeg van. Een jaar later was ie er weer, nu met een negende plek. Teigen zal zich echter nog wel eens achter de oren krabben van het aanbod dat hij (naar eigen zeggen) in 1975 afsloeg. Op bezoek in Londen met zijn Noorse band vroeg de groep Genesis hem om leadzanger te worden, nadat Peter Gabriël de groep had verlaten. Teigen zei echter nee, waarna Phil Collins wel ja zei. Het resultaat daarvan is bekend.

Winnares werd de Duitse Nicole Hohloch (links). De toen 17-jarige Saarbrückense vertederde Europa zittend, een groot verschil met de rest, met een vredesboodschap gebracht op witte gitaar. Toen ze in de reprise vervolgens ook nog eens Engels, Frans en Nederlands zong, ging de zaal helemaal plat. Het leverde haar in diverse landen, waaronder Nederland, een nummer 1 hit op. Daarna kwam ze vaker in de Nederlandse hitlijst, steeds met Nederlandstalige nummers als Ik hou toch van jou en Als bloemen konden huilen. Geen van de nummers kon echter het succes van Een beetje vrede evenaren. Het was ook meteen het laatste Eurovisienummer dat de nummer 1 in de Top40 wist te halen.

Einduitslag:
1. Nicole – Ein bisschen Frieden (Duitsland) 161
2. Avi Toledano – Hora (Israël) 100
3. Arlette Zola – Amour on t’aime (Zwitserland) 97
4. Stella – Si tu aimes ma musique (België) 96
5. Anna Vissi – Moni i agapi (Cyprus) 85
6. Svetlana – Cours après le temps (Luxemburg) 78
7. Bardo – One step further (GB) 76
8. Chips – Dag efter dag (Zweden) 67
9. Mess – Sonntag (Oostenrijk) 57
10. Lucia – El (Spanje) 52 (foto boven)

11. The Duskeys – Here today, gone tomorrow (Ierland) 49
12. Jahn Teigen & Anita Skorgan – Adieu (Noorwegen) 40
13. Doce – Bem bom (Portugal) 32
14. Aska – Halo Halo (Joegoslavië) 21
15. Neco – Hani (Turkije) 20
16. Bill van Dijk – Jij en ik (Nederland) 8 (foto onder)
17. Brixx – Video video (Denemarken) 5
18. Kojo – Nuku pommiin (Finland) 0